نشست سالیانه انجمن اندوکرین آمریکا
در این نشست، که تمرکز اصلی آن بر درمان منوپوز، چاقی و دیابت در بالین بود، این موضوع پیشنهاد شد که برای هر بیمار باید به‌طور جداگانه و اختصاصی در زمینه مدیریت بیماری وی تصمیم‌گیری شود. همچنین، مواد شیمیایی مختل کننده غدد درون‌ریز نیز قسمت دیگر مهم این نشست بود. تاثیرات چاقی مرد بر باروری زوج، اسپری بینی که می‌تواند مصرف کالری را کاهش دهد و تجدیدنظر در مورد ایمنی طولانی‌مدت هورمون درمانی منوپوزال از دیگر مباحث مطرح شده در این نشست بود. در این مقاله، سعی می‌شود تا چند مورد از برترین مقالات و نتایج مطالعه‌های انجام شده را با هم مرور کنیم.
سگ‌های آموزش دیده برای تشخیص سرطان تیروئید
نتایج یک مطالعه جدید حاکی از آن است که سگ‌های آموزش دیده می‌توانند بوی سرطان تیرویید را تشخیص دهند. در این مطالعه کوچک، از یک سگ به نام Frankie کمک گرفته شد که توانست با دقت ۸۸ درصد، تومورهای تیروییدی خوش‌خیم و بدخیم را از هم افتراق دهد. محققان اظهار می‌‌دارند که اغلب تشخیص سرطان تیرویید مشکل است، زیرا سرطانی نادر است که باید از انواع خوش‌خیم آن جدا شود. همچنین گفتن این که بیمار پس از جراحی، کاملا عاری از بافت سرطانی شده نیز بسیار مشکل است. بنابراین این روش تشخیص می‌تواند دستاورد بزرگی در تشخیص سرطان تیروئید باشد. از سوی دیگر، در هزینه‌های تشخیص نیز صرفه‌جویی بزرگی خواهد شد. در حال حاضر، می‌وان این سگ‌ها را در مراکزی مورد استفاده قرار داد که روش‌های تشخیص رایج بیوپسی و سونوگرافی در دسترس نیستند. با کمک سگ‌های آموزش دیده، دیگر نیازی به کلینیک بزرگ یا دستکاه‌های سونوگرافی نیست، بلکه تنها یک نمونه ادرار نیز مشکل را حل می‌کند. حتی در کشورهای پیشرفته هم این سگ‌ها بسیار کمک کننده خواهند بود، به‌خصوص برای بیمارانی که از سوزن بیوپسی واهمه دارند یا باید چندید بار تحت بیوپسی قرار گیرند.
البته این نخستین‌بار نیست که از سگ‌ها برای تشخیص بیماری استفاده می‌شود و نشان داده شده که قادرند بوی سرطان را تشخیص دهند، اما برای اولین‌بار است که توانسته‌اند سرطان تیروئید را نیز تشخیص دهند. سال گذشته، در یک مطالعه بزرگ با حضور دو سگ آموزش‌دیده، نشان داده شد که توانسته‌اند سرطان پروستات را با دقت نزدیک به ۱۰۰ درصد در صدها مرد به درستی تشخیص دهند. همچنین، در مطالعه‌های دیگر نیز از سگ‌ها برای بو کشیدن سرطان ریه و کولون کمک گرفته شده است.
اکسی‌توسین داخل بینی، کمک به کاهش وزن مردان سالم می‌کند
هورمون عشق یا اکسی‌توسین می‌تواند حتی بیشتر از این نیز دوست‌داشتنی شود، اگر بدانیم که می‌تواند به عنوان داروی موثر کاهش وزن مورد استفاده قرار می‌گیرد.در قدم نخست، در یک مطالعه مشخص شد فرمولاسیون داخل بینی اکسی‌توسین می‌تواند مصرف به‌طور متوسط ۱۲۲ کیلوکالری را در هر وعده غذایی کاهش دهد. در این مطالعه، ۲۵ مرد سالم با BMI مختلف شرکت داشتند. این نتایج بوسیله محققان دانشگاه هاروارد به دست آمده است. پژوهشگران معتقدند اکسی‌توسین شاید بتواند مقدار غذای مصرفی را کاهش داده و به این ترتیب، قند خون افراد را در محدوده طبیعی نگاه دارد. البته هنوز باید مطالعه‌های بیشتری انجام شود تا بتوان با قطعیت نظر داد هورمون عشق، درمانی است برای چاقی و دیابت نوع ۲.
در حال حاضر از این هورمون به صورت داخل وریدی برای القای زایمان استفاده می‌شود. فرم مصنوعی داخل بینی آن که در این مطالعه مورد استفاده قرار گرفته، تنها در اروپا موجود است و برای کمک به شیردهی مادران مورد استفاده قرار می‌گیرد.
در مطالعات حیوانی نشان داده شده که اکسی‌توسین می‌تواند از طریق تاثیر بر مسیرهای اشتها در مغز، میزان غذای مصرفی را کاهش دهد و باعث کاهش وزن شود. همچنین، مصرف انرژی را بالا برده و سطح قند خون را بهبود می‌بخشد. کارآزمایی کوچکی نیز به مدت ۸ هفته روی انسان انجام شده که نتیج آن نیز کاهش وزن افراد مصرف کننده بوده، اما مکانیسم آن مشخص نیست.
در این مطالعه، ۱۳ مرد سالم با وزن طبیعی و ۱۲ مرد با اضافه وزن یا چاقی، به‌طور تصادفی به دو گروه دریافت کننده پلاسبو یا اکسی‌توسین داخل بینی با دوز ۲۴، تک دوز تقسیم شدند. همه افراد بین ۱۸ تا ۴۵ سال سن داشتند. تصمیم گرفته شد تا این مطالعه تنها روی مردان انجام شود، زیرا تغییرات هورمونی در زنان می‌تواند در نتایج مطالعه و پاسخ به اکسی‌توسین تداخل ایجاد کند. البته مهم است که در نهایت مشخص شود آیا زنان نیز پاشخ مشابهی به اکسی‌توسین خواهند داد یا خیر. آنالیز نهایی مشخص کرد مردانی که اکسی‌توسین داخل بینی دریافت کرده بودند، توانستند در هر وعده غذایی، ۱۲۲ کیلو کالری کمتر مصرف کنند.
معرفی دارویی جدید برای کاهش خطر شکستگی در زنان یائسه
نتایج کلیدی فاز ۳ یک مطالعه معرفی شده در نشست سالیانه انجمن اندوکرین آمریکا، نشان داد آنالوگ پروتئین مربوط به هورمون پراتیروئید موسوم به abaloparatide می‌تواند به‌طور معنی‌داری نرخ شکستگی‌ها را در زنان پرخطر یائسه شده که مبتلا به پوکی استخوان هستند، کاهش می‌دهد.
در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سو کور که ۱۸ ماه به طول انجامیده، بیش از ۲۰۰۰ زن شرکت داده شدند. نتایج نهایی نشان داد abaloparatide در مقایسه با پلاسبو توانسته تا ۸۶ درصد از بروز شکستگی‌های مهره‌ای بکاهد. شاید بعضی مدعی شوند که این نتایج، تقریبا مشابه تاثیر داروی موجود دیگری است با نام teriparatide یا Forteo از شرکت Eli Lilly که می‌تواند تا ۸۰ درصد از نرخ شکستگی‌های مهره‌ای بکاهد، اما مزیت داروی جدید آن است که abaloparatide به‌طور معنی‌داری در مقایسه با پلاسبو و Forteo میزان بروز شکستگی‌های غیرمهره‌ای را هم کم می‌کند. از سوی دیگر، abaloparatide نسبت به Forteo، هیپرکلسمی کمتری ایجاد می‌کند.
بنابراین، با توجه به نتایج این مطالعه، بیماران می‌توانند از مزایای قابل ملاحظه این دارو بهره‌مند شده و خطر شکستگی را در خود کاهش دهند. البته نتایج تفاوت معنی‌داری را میان دو داروی مذکور در بروز کلی شکستگی‌ها نشان نداده، اما حداقل آنکه پیشنهاد می‌کند abaloparatide به همان اندازه Forteo موثر و ایمن است.
نکته مهمی که در این مطالعه دیده شد، تاثیر abaloparatide بر شکستگی‌های مچ دست است که محققان را بسیار شگفت‌زده کرده است. در حالی که این تاثیر با داروی teriparatide دیده نمی‌شد. Abaloparatide به‌طور قابل توجهی شکل‌گیری استخوان را افزایش می‌دهد، اما تاثیر متوسطی بر افزایش جذب دوباره استخوان می‌گذارد.
بازماندگان سرطان پستان، در معرض خطر سرطان تیروئید
محققان آمریکایی با آنالیز داده‌های به دست آمده از National Cancer Institute’s Surveillance, Epidemiology, and End Results 9 نشان دادند بیمارانی که از سرطان پستان رها می‌شوند، در مقایسه با جمعیت عمومی، بیشتر در معرض خطر سرطان اولیه تیروئید قرار دارند. نتایج موجود همچنین پیشنهاد می‌کنند این دسته از بیماران جوان‌تر بوده و سرطان پستان کوچک‌تر اما مهاجم‌تر دارند. البته هنوز مشخص نیست این افراد آیا بیشتر در معرض اشعه قرار داشته‌اند یا اینکه چون بیشتر مراقبت می‌شوند و تحت نظارت دقیق‌تری قرار دارند، سرطان تیروئید در آنها بیشتر تشخیص داده می‌شود، هرچند هر دوی این عوامل نقش کلیدی دارند. اما از نظر بالینی، مهم است که درنظر داشته باشیم باید این دسته از بیماران را از نظر سرطان تیروئید غربالگری کنیم. البته این نتیجه، بدین‌معنا نیست که تمامی بازماندگان سرطان پستان باید سالانه تحت سونوگرافی تیروئید قرار گیرند، اما اگر در بیمار مبتلا به سرطان پستان ندول تیروئید پیدا کردید، باید آگاه باشید که احتمال سرطانی‌بودن آن بیشتر از جمعیت عمومی است، حتی اکر سابقه خانوادگی ابتلا به سرطان تیروئید هم نداشته باشند. پی چگونگی برخورد با این دسته از بیماران با بقیه متفاوت است و نیاز است که به درستی تحت مراقبت قرار داشته باشند. نکته مهم آنکه باید به بیماران نیز این آگاهی داده شود که اگر با مشکلی برخورد کردند، هرچه سریع‌تر خود را به پزشک نشان دهند. در این مطالعه، که بین سال‌های ۱۹۷۳ تا ۲۰۱۱ انجام شده، بیش از ۷۰۷ هزار زن مبتلا به سرطان پستان و ۵۲۹۳۹ زن مبتلا به سرطان تیروئید در بانک داده‌ای SEER تشخیص داده شدند که این تعداد حدود ۹ درصد جمعیت آمریکا را دربر می‌گیرد. از این تعداد، ۱۵۲۶ بیمار پس از ابتلا به سرطان پستان، با سرطان تیروئید مواجه شده بودند. ۷۰۴۴۰۵ نفر فقط سرطان پستان داشتند و ۴۹۶۶۳ نفر نیز تنها با سرطان تیروئید دست و پنجه نرم می‌کردند. خطر ۱۰ ساله پیشرفت سرطان تیروئید برای بازماندگان سرطان پستان که در دهه ۴۰ زندگی خود به این سرطان مبتلا شده بودند، ۱۶ درصد برآورد شد، در حالی که این میزان در جمعیت عمومی، ۳۳/۰ درصد است.
این خطر برای بیماران دهه ۵۰، ۱۲ درصد که جمعیت عمومی در همین رده سنی، با خطر ۳۵/۰ درصدی مواجه بودند.
